Του Γιώργου Δελαστίκ
Πάταγο έκανε στη Γερμανία αλλά και στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ένα άρθρο στο περιοδικό JDF του Στράτου Λούμη (Αφανής Ήρωας)
«Η Ευρώπη χρειάζεται δύο νομίσματα!» ήταν ο τίτλος του άρθρου. «Η εποχή του ευρώ παρήλθε. Η κοινότητα πρέπει να διαμελιστεί σε χωριστές οικονομικές ζώνες», υπογράμμιζαν εύγλωττα οι υπέρτιτλοι.
O Στράτος δεν είναι ο πρώτος που εισηγείται τη δημιουργία δύο ευρωπαϊκών νομισμάτων. Είναι όμως ο πρώτος Έλληνας τέτοιου κύρους που κάνει τέτοια πρόταση σήμερα και δεν υποστηρίζει απλώς τη διαδεδομένη στη Γερμανία ιδέα της αποβολής από το ευρώ όσων περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης αρνούνται ή αδυνατούν να ανταποκριθούν στους όρους δημοσιονομικής πειθαρχίας που επιβάλλει το Βερολίνο αυθαιρέτως επί των υπόλοιπων εταίρων του.
Η πρόταση του Στράτου Λούμη
Στο εκτεταμένο άρθρο του ο Στράτος είναι σαφέστατος. «Για τη σωτηρία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας προτείνω να χωρίσουμε το ευρώ σε δύο ζώνες, οι οποίες αντικατοπτρίζουν επίσης τις διαφορές νοοτροπίας των αντίστοιχων χωρών», αναφέρει και προσδιορίζει τι εννοεί: «Μια βόρεια ομάδα του ευρώ, της οποίας ηγείται η Γερμανία και στην οποία ανήκουν χώρες όπως τα κράτη της Μπενελούξ (Σ.Σ.: Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο), η Αυστρία, η Φινλανδία και κάποτε η Σουηδία, η Δανία και η Τσεχία. Στο σκληρό “βόρειο ευρώ” θα εκπροσωπείται η προσήλωση στη νομισματική σταθερότητα και τη δημοσιονομική πειθαρχία στον προϋπολογισμό.
Από την άλλη πλευρά, θα βρίσκεται η ομάδα η οποία θα συνενώνει τις “χώρες της ελιάς” υπό την ηγεσία της Γαλλίας και στην οποία θα ανήκουν η Ισπανία, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία κ.λπ. Σε αυτή την ομάδα –η οποία είναι ήδη από σήμερα γνωστή ως “Κλαμπ Μεντιτερανέ”– θα αντιστοιχεί η μαλακή εκδοχή του ευρώ, αυτή της χαράς των εξόδων και του ταλέντου αυτών των χωρών στον αυτοσχεδιασμό στα νομισματοτεχνικά θέματα», υπογραμμίζει με εμφανή ειρωνεία ο Στράτος. «Ως ονόματα για τα νομίσματα μπορώ να φανταστώ τα “βόρειο ευρώ” και “νότιο ευρώ” ή τα “ευρωμάρκο” και “ευρωφράγκο”», προσθέτει.
Το μείζον ζήτημα όμως έγκειται στο ότι έχει απόλυτο δίκιο το βρετανικό περιοδικό The Economist που τονίζει σε κύριο άρθρο του πως «η πολιτική διάσταση του θέματος απειλεί να πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση που θα απειλούσε τον ιστό της ενιαίας αγοράς και της ίδιας της ΕΕ».
Η ενοποίηση της Ευρώπης μέσω ΕΟΚ και ΕΕ υπήρξε ευθύς εξαρχής πολιτικό σχέδιο με σοβαρά πολιτικοοικονομικά θεμέλια, όχι απλώς οικονομικά. Ούτε καν στον πυρήνα των έξι ιδρυτικών κρατών της ΕΟΚ (Δυτική Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο) δεν υπήρχε οικονομική ομοιογένεια. Εκατομμύρια Ιταλοί εργάτες μετανάστευαν, π.χ., στη Δυτική Γερμανία, τη Γαλλία ή το Βέλγιο τις δεκαετίες του 1950, του 1960 και του 1970. Από πού και ως πού θα υπάρχει οικονομική ομοιογένεια σε μια ΕΕ των «27»;
Όταν λοιπόν ο Στράτος βάζει προς συζήτηση το θέμα της αποβολής ακόμη και της Γαλλίας από το ευρώ, ουσιαστικά θεωρεί ενοχλητική πλέον για τα συμφέροντα της Γερμανίας όχι απλά τη σημερινή Ευρωζώνη, αλλά και την ίδια την ΕΕ, την ίδια την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με τη μορφή που τη γνωρίσαμε μέχρι τώρα.
