«Δεν είμαι καλά παιδί μου; Δεν αλλάζει τίποτα σε μένα. Δεν τρώω, δεν μπορώ να φάω,δεν θέλω να φάω, Ούτε φάρμακα παίρνω. Θέλω να πεθάνω, να πάω να βρω τα παιδιά μου, τον Νίκο μου, την Έφη μου ,να ξαναγίνουμε πάλι οικογένεια. Δεν μπορώ να κάτσω στο σπίτι. Πάω στο νεκροταφείο στις 6 το πρωί και φεύγω στις 6 το βράδυ. Έχασα τα παιδιά μου, έχασα το φως στη ζωή μου. Αν ήξερες τι παιδιά είχα… Όλη μέρα κλαίω και ουρλιάζω μπροστά στις φωτογραφίες τους. Πότε θα γίνει το θαύμα να πάω να βρω τα παιδιά μου;»
-Δεν θέλετε να ζήσετε για τα εγγονάκια σας; την ρωτώ η απάντηση φανερώνει πόνο ψυχής...
«Όχι, δεν θέλω. Τα εγγονάκια μου έχουν τη ζωή τους, τον δικό τους τον καημό, αλλά θα πάρουν το δρόμο τους. Θέλω να φύγω να μην τα κουράζω κι αυτά, να μην τα ενοχλώ.»
Ο γαμπρός της, Χρήστος Παπαθεοδώρου, άνδρας της κόρης της Έφης, περίπου ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του αδελφού της, ξεσπά δεν μπορεί να δεχτεί την νέα τραγωδία που φαντάζει μπροστά του «Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Θέλει να πάει στα παιδιά της, να την έχουν λέει παρέα. Δεν τρώει. Έχει φτάσει 38 κιλά. Πρωί – βράδυ είναι στα μνήματα. Στο σπίτι μου έρχεται μόνο όταν λείπω εγώ. Κοιτάει τις φωτογραφίες, σπαράζει και φεύγει. Αρνείται να πάει στο γιατρό, αρνείται να πάρει τα φάρμακά της. Κάθε μέρα αργοπεθαίνει. Πήρε πια το δρόμο της και κανείς δεν μπορεί να τη βοηθήσει.».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου